Η Αυθεντική Κίνηση αποτελεί μία ιδιαίτερη πρακτική ενσωμάτωσης του βιώματος που υποστηρίζει τη διαδικασία κατάδυσης στον εαυτό μέσα από την ελεύθερη κίνηση. Αρχικά, ήρθα σε επαφή με την πρακτική το 1987, καθώς συνεργαζόμουν με τη χορογράφο Dani Nikas και την ομάδα της στη Νέα Υόρκη. Η Αυθεντική Κίνηση, ως εργαλείο στο πλαίσιο δημιουργίας υλικού για μια νέα χορογραφία, αναδείκνυε πηγαία προσωπικά στοιχεία από τον κάθε χορευτή/ερμηνευτή, χτίζοντας έτσι έναν χώρο εμπιστοσύνης για καλλιτεχνική έκφραση και ζύμωση του συνόλου. Ο καθένας μπορούσε να ανακαλύψει απρόσμενες πτυχές του εαυτού του, να τις μοιραστεί με τους άλλους και να συνδεθεί με το συλλογικό ασυνείδητο της ομάδας. Η χορογράφος είχε την άδεια, αλλά και το προνόμιο από τον/την κάθε χορευτή/τρια που συμμετείχε, να εμπνευστεί, να αντλήσει και να συνθέσει κινητικά πρότυπα που προέκυπταν από το ιδιαίτερο υλικό του κάθε ατόμου στις πρόβες. Η διαδικασία αυτή προσέδιδε νόημα τόσο στο όραμα της χορογράφου όσο και στο έργο της, όπως αυτό διαμορφωνόταν από την ερμηνεία των χορευτών.

Η προσέγγιση αυτή για τη δημιουργία σύνθεσης μου άνοιξε τους ορίζοντες σε πολλαπλά επίπεδα. Έκτοτε, συνάντησα κι άλλους δασκάλους/ες του χορού καθώς και χοροθεραπευτές/τριες, όπως η Marcia Plevin (USA), η Melissa Matson (USA) με την οποία δίδαξα τρία δεκαήμερα retreat τη δεκαετία του ‘90 και η Ελένη Λεβίδη, με τις οποίες διερεύνησα τις έννοιες της πρακτικής σε μεγαλύτερο βάθος, εφαρμόζοντας την Αυθεντική Κίνηση τόσο σε καλλιτεχνικό, όσο και σε θεραπευτικό επίπεδο.

Πώς ξεκίνησε η Αυθεντική Κίνηση

Η Αυθεντική Κίνηση δημιουργήθηκε ως μοντέλο θεραπευτικής διαδικασίας μέσω του χορού/κίνησης από την Αμερικανίδα χοροθεραπεύτρια Mary Starks Whitehouse τη δεκαετία του 1950. Η δουλειά της εστίαζε στην εκφραστική κίνηση για να βοηθήσει θεραπευτικά τους πελάτες της ως ψυχοθεραπεύτρια. Αργότερα, το μοντέλο της Αυθεντικής Κίνησης διευρύνθηκε ακόμα περισσότερο με τη βοήθεια της Janet Adler και της Joan Chodorow που ήταν μαθήτριές της. Και οι τρείς τους ενδιαφέρονταν να ανακαλύψουν τρόπους όπου ο χορός και η κίνηση μπορούν να επιφέρουν τη σύνδεση ανάμεσα στον νου, το σώμα και το πνεύμα. Όντας χορεύτριες συνέδεσαν τη βαθειά εμπειρία και γνώση που είχαν από τον χορό με την ψυχαναλυτική προσέγγιση σύμφωνα με τη θεωρία του Jung. Προτείνοντας ένα ανοιχτό πλαίσιο που υποστηρίζει την αυθόρμητη και ελεύθερη κίνηση, εστιάζοντας την προσοχή στις αισθήσεις και στα εσωτερικά συναισθήματα που αναδύονται μέσα από τη σωματική εμπειρία χωρίς εξωτερικούς περισπασμούς, ο κινούμενος/θεραπευόμενος μπορούσε να ανακτήσει τη γαλήνη του και την ηρεμία του νου.

Το πλαίσιο της Αυθεντικής Κίνησης

Το πλαίσιο της Αυθεντικής Κίνησης στηρίζεται στη σχέση ανάμεσα στον κινούμενο και στον μάρτυρα. Ο κινούμενος παίρνει τον χρόνο του για να ζεσταθεί, να τεντωθεί και να συντονιστεί με την εσωτερική του εμπειρία, έχοντας, αρχικά τουλάχιστον, τα μάτια του κλειστά. Ενθαρρύνεται από τον μάρτυρα να φέρει την προσοχή του στις σκέψεις, στα συναισθήματα, στις αναμνήσεις, στις αισθήσεις που τον διέπουν και τον κινητοποιούν, όπως εκείνος αισθάνεται ότι του ταιριάζει καλύτερα.

Ο κινούμενος μπορεί να επιλέξει τη σιωπή ή και τον ήχο ακολουθώντας ακόμα και τη φωνητική του έκφραση, ήχους που βγαίνουν από το σώμα του μέσα από τη διαδικασία της εμπειρίας του. Με τον τρόπο αυτό, εμπλέκεται με την ενεργή φαντασία του που δίνει μορφή στη σωματική του έκφραση. Απελευθερώνεται έτσι, ασυνείδητο υλικό, το οποίο εκδηλώνεται χωρίς επίκριση. Η διαδικασία κατάδυσης στον εαυτό παραπέμπει σε αυτό που ονομάζουμε συνειδητό όνειρο (lucid dreaming). Ο κινούμενος από τη μία έχει τον «έλεγχο» της εμπειρίας του και από την άλλη αφήνεται στο να κινηθεί από την ίδια τη διαδικασία. Θα μπορούσαμε να εντάξουμε την Αυθεντική Κίνηση σε ένα είδος διαλογισμού, πρακτικής που μελετά την άσκηση για αυτεπίγνωση (mindfulness).

Ο μάρτυρας/θεραπευτής ορίζει με τον κινούμενο τη χρονική διάρκεια της εμπειρίας του, συνήθως 20-30 λεπτά. Είναι πολύ σημαντικός ο χρόνος που δίνεται μετά με τη μορφή μοιράσματος για την επεξεργασία του υλικού που αναδύθηκε. Ο μάρτυρας, κατά τη διάρκεια της συνεδρίας προσφέρει την υποστηρικτική, τη μη παρεμβατική και τη μη επικριτική στάση του στον κινούμενο. Αποφεύγοντας τις προβολές, τις ερμηνείες, τις προσωπικές κρίσεις και απόψεις προσφέρει χώρο σύνδεσης, διαθεσιμότητας, παρουσίας και ασφάλειας καθρεφτίζοντας την εμπειρία του κινούμενου σαν «ιδανικός γονιός».